OVERPEINZING NA DE NACHTWAKE 2014

De grote opkomst van dat allereerste jaar - 1995 – werd daarna nooit meer gehaald. Al jaren schommelen de cijfers tussen een start met ongeveer 40 mensen en zitten er tussen de 10 en 15 mensen aan het slotontbijt.
Met bleke grauwe koppies van vermoeidheid, maar ook met een onbeschrijflijk gevoel van voldoening. We hebben het weer gehaald….
Waarom doe je dit – vragen mensen me weleens. Tja, waarom doe ik dit? ik denk dat iedereen aan het ontbijt een ander antwoord zou geven.
Om de stilte te ervaren in de anders altijd zo drukke Voorhof.. om jezelf te testen…. uit solidariteit met alle mensen die niet kunnen of mogen slapen.. als herinnering aan de laatste nacht van Jezus van Nazareth…. omdat  het een kostbare traditie is die we vast moeten houden..
Omdat.. vul maar in….
Voor mij is het een mengeling van dit alles, maar wat ik elk jaar weer sterker ervaar tijdens zo’n lange nachtwake(n) is dit:
Het intense gevoel van dankbaarheid omdat ik zelf niet behoor bij  allen voor en met wie we wakker willen blijven: de onderdrukten, de  mishandelden, de weerlozen, de vluchtelingen, de geketenden, de monddoden van deze wereld.
Zoveel mannen, vrouwen, kinderen…gevangen in een eindeloos voortdurende Goede Vrijdag,  reikhalzend uitziend naar een sprankje hoop, een sprankje licht. Mensen voor wie het maar geen Pasen wil worden
Nadenken, mediteren over en bidden voor deze mensen  doe ik te weinig, veel te weinig.. teveel in beslag genomen door mijn eigen drukke, doch zeer comfortabele leventje
Alleen in die ene nacht van Witte Donderdag op Goede Vrijdag sta ik bewust stil bij allen die het zoveel minder getroffen hebben met hun plaatsje onder de zon. Bij hen die leven in een uitzichtloze duisternis.
De nachtwake is voor mij een jaarlijkse  “wake-up-call” om alles wat zo vanzelfsprekend is in mijn leven niet gewoon te gaan vinden.
Om elke morgen bij het ont-waken te zeggen: God, dank je wel.
 
Dorothée