Eeuwigheidszondag 2022: De mensen die we missen

Voor ons die ‘achterbleven’ betekent dat weemoed, goede herinneringen, maar ook verdriet en pijn om het gemis, soms schrijnend dichtbij, soms milder geworden door de tijd die is verstreken…
 
Het is goed om dat te doen in het midden van de gemeente. De gemeenschap is de
plek waar we het leven met elkaar delen, ook wanneer leven pijn doet en de dood
inbreekt. Als je daar je tranen niet mag laten zien, waar dan wel? Gelukkig is de kerk ook rijk aan rituelen, om rouw, verdriet en pijn de plek te geven die het in geloof toekomt. We maken licht, omdat de dood zo donker is. We zingen samen, tegen de klippen op. We bidden met elkaar, ook in woordeloze stilte. We noemen de namen van wie ons zo lief waren, voor Gods aangezicht. Om ons in herinnering te brengen dat God geen mens vergeet.
 
Wie weet heeft van verlies, weet ook dat vertrouwen en geloof dan niet altijd vanzelfsprekend zijn. Wie verlies lijdt kan zich geconfronteerd voelen met soms grote vragen. Het kan ons terugwerpen op onszelf. Verlies kan alle levensmoed in ons verdrukken. Waar is God, als wij worstelen met verlies en rouw? In de diepste put lijkt God soms heel ver weg. Hoe pak je de draad van het leven dan weer op? Want het kan niet de bedoeling zijn dat wij sterven met hen die gestorven zijn. Een mens verliezen is niet hetzelfde als God verliezen.
Dag Hammerskjold schreef erover in zijn dagboek ‘Merkstenen’:
God sterft niet uit als wij ophouden in God te geloven, maar wij houden op te leven als we niet meer verlicht worden door die dagelijkse, wonderlijke ervaring van de levensbron, die alle begrip te boven gaat.
 
Die draad van het leven…
Als je midden in het verlies bent ondergedompeld, is het bijna onvoorstelbaar om te bedenken hoe jouw leven er uit zal zien zonder de mens die je moet missen. En er is geen recept, geen route… Voor ieder mens gaat het anders, rouwen, verlies verwerken. Maar hoe het ook gaat, op zeker moment zul je de draad van het leven weer oppakken.
Rouw bestaat volgens mij uit twee delen: het eerste deel is het verlies. Het tweede deel is het opnieuw gaan leven. Om de draad van het leven weer op te pakken, ook daarom gedenken we in de kerk. Ook daarom noemen we namen en steken we een kaars aan. In geloof dat God een God van leven is, die ons draagt, dwars door de diepte van de dood heen.
 
Met een hartelijke groet,
 
ds. Frits Slothouber
 
https://youtu.be/-oJTwyRLnwY (nieuw lied van Sela: De mensen die we missen)